This letter exchange between Hawa (DR Congo) and Zoé (Belgium) offers a powerful dialogue on SDG 5: Gender Equality. Hawa shares the harsh realities women face in conflict-affected Bukavu, while Zoé reflects on the more subtle but persistent sexism in Belgium. Through honest stories and mutual support, both young women highlight the urgent need for change; locally and globally.
Letter 1
HAWA MUHEMERI LUCIE
Au cœur du Kivu, Bukavu
Le 17 Mars 2024.
A toi, my PenFriend
Chère Zoé, Je t’écris aujourd’hui avec l’espoir vibrant d’un changement, nourri par la réalité douloureuse que nous vivons au Kivu. C’est un plaisir de pouvoir échanger avec une personne avec laquelle nous partageons la même passion, le droit et la justice. L’égalité des genres… Un idéal universel, un droit fondamental, mais hélas, une réalité encore trop lointaine pour des millions de femmes et de filles. J’espère que mes mots te trouveront en excellente santé.
C’est vraiment avec une émotion particulière que je t’écris car si les mots ont un pouvoir, j’aimerais qu’ils portent en eux l’écho des cris silencieux de tant de femmes du Kivu. Ici, là où je vis, la guerre n’est pas seulement une histoire de balles et de bombes. Elle est aussi une guerre contre les corps des femmes, une guerre contre leurs droits, leurs rêves et parfois même leur existence. Dans un monde où l’égalité de genre devrait être une évidence, il reste, chez nous, un combat de chaque instant.
Yes indeed, Zoé! La République Démocratique du Congo a ratifié de nombreux traités internationaux garantissant l’égalité des genres. Mais sur le terrain, la réalité est tout autre. Comment parler d’égalité quand, dans certaines régions, une femme qui veut juste aller à l’école ou travailler doit d’abord survivre? Comment parler d’égalité quand la peur façonne les ambitions et que la société elle-même érige des barrières invisibles mais infranchissables?
Ici, en RDC, l’inégalité des sexes n’est pas qu’un concept théorique: elle se traduit chaque jour par des situations tragiques et trop souvent invisibles. Par exemple, j’ai rencontré des jeunes filles dont les rêves se sont éteints bien trop tôt, contraintes de renoncer à leurs études à cause de mariages précoces imposés et de violences qui laissent des séquelles indélébiles. Des femmes talentueuses, malgré leurs compétences et leur ambition, se voient refuser l’accès à des postes de décision simplement parce qu’elles sont nées femmes, si on l’engage, on devra lui accorder des congés maternité, son absence handicapera l’équipe si elle a un rôle clé, elle est fragile en plus… tant de préjugés. La guerre aussi qui déchire notre région ne fait qu’exacerber ces inégalités en multipliant les risques et en fragilisant l’accès aux soins et à l’éducation.
Je pense à ce que nous étudions en droit: les principes, les conventions, les promesses. Et pourtant, je vois aussi le poids des traditions, des lois non appliquées, des mentalités qui peinent à évoluer. Comparer la situation de la RDC à celle de la Belgique, c’est comme comparer deux mondes. Là où chez toi, les débats portent sur la parité dans les conseils d’administration ou l’équité salariale, ici, il s’agit d’abord de survie. De pouvoir dénoncer sans craindre de disparaître.
Mais quand même il faut l’avouer, il y a eu plusieurs avancées dernièrement en RDC. Des textes qui garantissent l’égalité de genre en RDC. Aujourd’hui, la femme n’a plus besoin de l’autorisation de son mari pour être professionnellement engagée. Petite anecdote, une femme chez moi ne pouvait pas décider de couper ses cheveux sans l’autorisation écrite de son mari au coiffeur. Déjà que couper ses cheveux était traditionnellement un acte pour signifier que son mari était décédé. Oh les traditions! Plusieurs discussions sur son droit à disposer de son corps, il s’agit de savoir jusqu’où elle peut y aller. Parce que c’est elle qui porte la vie et est mère de tous, disent la société et nos traditions, son corps c’est un temple sacré. Ces mêmes traditions souvent paradoxales, ces mêmes femmes que l’on y valorise tant, que l’on considère à la limite comme un trésor commun qu’il faut à tout prix préserver et protéger, se retrouve limité dans sa liberté de penser, de faire et surtout d’être. Sa vie, se voit être conditionnée par des anti valeurs.
Et puis, vint la masculinité positive. Un concept ou un action, je reste très mitigée quant à cela. C’est à dire que les hommes congolais acceptent maintenant que les femmes ne sont plus le sexe faible mais un être qui a les mêmes droits et libertés que lui? Cela veut-il dire que les parents éduqueraient désormais leurs enfants sur les mêmes bases, la grandeur d’âme et l’estime de soi, semant ainsi les graines du développement comme disait Gibran Khalil: « il ne doit y avoir ni homme ni femme,que des travailleurs.» Et que la fille et le garçon de retour de l’école ou de l’université où ils ont été soumis au même traitement, arrivés à la maison ne subiront plus le poids de l’injustice: la fille commencera sa formation intensive à être une bonne mère de famille dont toutes les tâches ménagères et même celles personnelles du garçon, ses corvées . Tandis que le garçon sera posé libre à s’épanouir dans tous les aspects de sa vie, le temps de se construire. Comme si l’homme était né pour garantir la survie de la famille financièrement surtout et la femme née pour être une bonne épouse, une bonne mère.
Lors de mon récent voyage d’immersion en Belgique à Anvers, j’ai pu découvrir un autre visage de la lutte pour l’égalité. J’ai assisté à des cours et des conférences où la Santé Sexuelle et Reproductive était abordée avec une clarté et une bienveillance exemplaires à l’université d’Anvers. Chez toi, la SSR n’est pas seulement un ensemble de services médicaux, mais une véritable politique d’émancipation qui permet à chacun d’accéder à une information complète et à des soins adaptés. Ce contraste saisissant avec notre réalité m’a profondément marqué: tandis qu’en Belgique, les programmes de prévention, d’accompagnement et d’éducation à la santé sexuelle sont intégrés au système de protection sociale, ici, les infrastructures insuffisantes et le contexte conflictuel laissent trop de femmes sans protection ni espoir. Ce double regard, entre la rigueur des débats universitaires en Belgique et la dureté du quotidien au Kivu, m’inspire une volonté inébranlable de briser les barrières. Ces expériences, douloureuses mais réelles, nourrissent mon engagement pour transformer ma société.
Mais je refuse de sombrer dans le fatalisme. Car au cœur du chaos, il y a aussi des résistances. Des femmes qui se lèvent, des hommes qui comprennent, des jeunes qui brisent le silence. CHEKO ASBL, l’association que j’anime, porte en elle cet espoir: celui de faire de la connaissance un outil de changement, de donner aux jeunes la capacité de comprendre et d’agir. Car l’égalité commence là: dans la tête, dans l’éducation, dans l’audace de penser autrement.
Aujourd’hui, je rêve d’un futur où nos échanges ne seront plus des cris d’alarme, mais des récits de victoires. Un futur où les enseignements sur la SSR et les politiques inclusives observées viendront éclairer et enrichir nos propres pratiques pour bâtir un système de protection et d’émancipation adapté à notre contexte. Car c’est dans la connaissance, le dialogue et la solidarité que réside la clé pour renverser des siècles d’inégalités.
Et parce que les yeux s’ouvrent sur nos tabous et traditions, les textes légaux deviennent plus protecteurs, on se doit de garder l’espoir en travaillant sur comment être utile à soi et à sa communauté; mon serment.
Reçois mes mots,mes pensées avec la plus haute considération, très chère Zoé !
Hawa Muhemeri Lucie
Letter 2
Zoé Poreba
Schrijvend in Antwerpen
Dinsdag 25 maart
Aan mijn penvriendin, Hawa
Ik ben Zoé Poreba. Een meisje van 18 jaar oud dat nooit nee zegt tegen een goed debat of stevige discussie. Vooral als de meningen verschillen! Ik vind het dan zo interessant om je eigen ideeën en overtuigingen op tafel te leggen maar ook nieuwe bevindingen te horen waardoor je misschien je eigen visie wat bijstuurt. Of net harder gaat volhouden natuurlijk. Ik was dan ook benieuwd om jouw mening te horen over gender equality and boy did you deliver! Het was zo inspirerend en leerzaam om over de omstandigheden van vrouwen in DRC te lezen en jouw standpunt hierbij. Jammer genoeg is de harde realiteit ook deprimerend en besef ik me nu hoe anders onze omgevingen wel niet zijn! Want hoewel vrouwen hier niet meer de toestemming van hun man nodig hebben om naar de kapper te gaan, kunnen wij vrouwen en meisjes ook niet spreken van een volle gender equality.
Hoewel de gelijkheid op papier al meer aanwezig is, zoals ook in bepaalde mate in DRC, is nog niet alles hoe het moet zijn. Ik kan niet klagen over hoe ver we al staan in ons progressieve West-Europees landje, maar vergis je niet, ook wij zijn er nog niet! Het ding aan België is, dat we meer en meer vrouw zijn vieren en vechten voor onze rechten, maar in het dagdagelijkse leven je nog veel voorbeelden vindt van ongelijke of objectiverende behandeling naar ons toe, gewoon meer verborgen en subtiel. Ik denk dat het gemakkelijk is om te missen, maar eens je erop begint te letten zijn er zoveel voorvallen waarin je denkt: “Had iemand een man ook zo behandeld?”. Dus ja, wij kunnen volledig uit vrije wil en met ons eigen geld kopen wat we willen en solliciteren voor vrijwel elke job, maar met grote kans dat je onderweg achterna gefloten wordt omdat je besloot een leuk nieuw blousje aan te doen. En hoewel deze acties kleinschaliger zijn en minder impact hebben op ons leven in het algemeen, maken ze de laag van denigratie die erachter schuilt niet minder pijnlijk of frustrerend.
Ik denk dat veel vrouwen zich identificeren als feminist, of dat nu actief betogen is of een empowering feministische quote liken op Pintrest. In die laatste vind ik mezelf zeker terug. Ik ben heel blij en trots op ons, vrouwen, dat we hier in België meer en meer opkomen voor onze rechten, maar ook zeker niet stoppen met vechten als alles nog niet goed zit. Een opvatting die ik veel zie terugkomen zowel als drijfveer als kritiek, is dat men feminisme gaat zien als een stroming die vrouwen beter vindt dan mannen. Maar dat is natuurlijk ook helemaal niet het punt! Het punt is dat vrouwen gelijk zijn aan mannen. Meer vragen we ook echt niet. We willen niet meer betaald worden dan mannen, we willen voor dezelfde positie en hard werk evenveel betaald worden. Geen gender superioriteit, gender equality. De fout die velen van ons maken is dan ook te ver gaan in dit feminisme en te veel gaan eisen. Dan kan je de mannen ook niet verwijten dat ze dit ‘absurd’ en ‘oneerlijk’ vinden, al is de ironie wel mooi, geef ik toe.
Ik denk dat we, zoals ik al eerder zei, structureel gezien het in België al best goed doen. Ik heb onlangs nog gezien in mijn les politicologie dat bij de verkiezingen er een genderquota is van 50/50 om ervoor te zorgen dat iedereen gelijk gerepresenteerd is in het parlement. Er zullen heus nog wel voorbeelden zijn, maar ik denk dat het probleem zich nu nog bevindt in de verstopte laag van de samenleving. Mensen denken misschien dat seksisme en stereotypen sterk verminderd zijn en in één opzicht is dat ook waar, maar ze zijn vooral beter verborgen. Op papier is België een sterk ontwikkeld West-Europees land dat niet meer bezig is met vrouwen onderdrukken. Toch zitten er steken naar vrouwen elke dag opnieuw, of dat nu op de werkvloer is, aan de kassa, of van een familielid. Mijn mama is directeur in een bedrijf van de haven en is letterlijk de enige vrouw in haar positie tussen alle andere mannen! Terwijl ze het even goed, als niet beter doet dan de rest. Uiteraard ben ik biased, maar ik bewonder wel haar vermogen om elke dag tegen de stroming in haar plaats in te nemen in de typische corporate business mannenwereld.
Begrijp me niet verkeerd, ik ben echt geen mannenhater. Ik hou van mijn papa, mijn kleine broer, mijn opa, mijn vriend, mijn nonkels en zelfs van de meneer die voor mij had gezien dat de treindeur niet automatisch open ging en dus op de knop duwde waardoor ik gelukkig nog op het juiste station kon afstappen. We mogen immers niet vergeten dat mannen op een bepaalde manier ook het slachtoffer zijn van het systeem dat zij hebben gecreëerd. Dat is net het ironische aan heel het probleem. Maar zelfs dit hebben de meeste mannen niet door. Dit betekent niet dat ik elke man waarvan ik zijn ogen zie verdwalen naar ofwel mijn borsten of mijn achterwerk vergeef omdat hij ‘ook maar een slachtoffer is van het systeem en er niet aan kan doen dat hij nu eenmaal automatisch naar borsten kijkt’. Dan zou ik ten eerste al een lijst hebben van 50 mannen die ik moet vergeven, en ten tweede leidt dit ook gewoon tot niks. Maar niemand kan ontkennen dat, zeker de dag van vandaag, mannen bewuster kunnen nadenken over hun acties en woorden en dit is dan ook het minimum dat we hopen te ontvangen. Hoe geraken we ooit aan volle gelijkheid tussen man en vrouw als we al niet eens aan zo’n debat kunnen beginnen zonder ons gedenigreerd te voelen door een afwendende blik of kleinerende opmerking? Onlangs zag ik nog op het nieuws een specialiste die werd uitgenodigd om te praten over een bepaald onderwerp waar zij het meeste van kende in die kamer op dat moment en alsnog werd ze de hele tijd onderbroken door de mannelijke nieuwslezer. Waar is het respect? Ik probeer altijd van het beste uit te gaan als ik een man passeer op straat of in de aula en vaak valt er niks extra bij te zeggen. Toch ben ik aangenaam verbaasd als het leidt tot een positieve interactie. Het is toch erg dat ik bijna altijd een slechte interactie verwacht? Als er veel mannen zijn die vrouwen wel gelijk behandelen en ook beschouwen als medemens in plaats van een ondergeschikte, zou men denken dat dit absoluut mogelijk is en niet eens zo moeilijk, toch? Ik vind het dan ook geen excuus dat sommige mannen zich nog steeds het tegenovergestelde en extreem ouderwets gedragen. Maar dat zegt meer over hun zelfzekerheid en eigen problemen die ze projecteren naar de buitenwereld toe. Opnieuw, slachtoffers van hun eigen systeem.
Hopelijk kan je nog wat volgen Hawa, ik merk dat wanneer ik het heb over wat dan ook feministisch, ik nogal veel gedachtes heb en die wat chaotisch op papier zet. Trouwens, ik vroeg me af of je toevallig de Barbie film hebt gezien? Niet alleen omdat het een goede film is, maar vooral omdat het een film is die perfect de gevoelens van vrouwen maar ook de ironie van de stelling ‘Wat als de rollen omgekeerd zouden zijn?’ weerspiegelt. Om het kort samen te vatten: op het einde van de film waren ik, mijn mama en meerdere vrouwen in de cinemazaal nog aan het snikken omdat we ons zo gehoord voelden. De mannen die eventueel alleen of mee Barbie waren gaan kijken, zag ik vooral wat verward rondkijken en zich afvragen welk triest stuk ze net gemist hadden van de film. Dit, samen met het feit dat het lied “I’m just Ken’ (een lied over mannen, door een man gezongen) datgene is waaraan men denkt als ze de Barbie film horen, op zichzelf een statement is dat genoeg zegt over de stand van zaken vandaag.
Ik ga niet liegen, na jouw brief te lezen vond ik het moeilijk om de mijne te schrijven omdat relatief gezien wij eigenlijk niet kunnen klagen. Oké, we worden misschien een paar euro minder per uur betaald, maar we kunnen tenminste wel zelf ons leven inrichten en vrij naar de kapper, om je voorbeeld nog eens te volgen. Maar dan dacht ik, het is niet erg dat het op een paar plekken nog een gevecht is om vrouw te zijn. Nee, wat eigenlijk nog erger is, is dat er nog geen enkele plek is op aarde waar het simpelweg geen moeite kost om gewoon vrouw te zijn, zelfs niet eens in een tamelijk ontwikkeld Europees land. Sommige plekken zullen het beter hebben, andere plekken slechter, maar dat we de dag van vandaag, 25 maart 2025, nog niet kunnen spreken van een plaats of moment waar er ongetwijfeld een mooie balans van gelijkheid heerste tussen man en vrouw, is de reden dat we deze brieven schrijven en de wereld insturen.
Hopelijk gaat voor de rest alles goed met je en inspireer je elke dag nog meer mensen over dit onderwerp. Ik was dat zeker na het lezen van je brief, ik kan niet wachten tot de volgende!
Liefs, je penvriendin Zoé
Letter 3
HAWA MUHEMERI LUCIE
Au cœur du Kivu ,Bukavu
Le 7 Avril 2025
A toi, ma PenFriend
Dear Zoé,
Merci. Merci pour ta lettre si vivante, sincère, et profonde. J’y ai vu bien plus qu’un point de vue européen: j’y ai perçu un cœur qui bat, une jeune femme lucide, sensible, et incroyablement engagée. Comme toi, je crois aux mots. Aux mots qui bousculent, relient, et éveillent. Et ce que tu as partagé m’a profondément touchée.
Ici, à Bukavu, dans l’Est de la République Démocratique du Congo, être une femme engagée, c’est à la fois une vocation, une urgence et un combat quotidien. Je suis étudiante en droit, mais je suis aussi une militante, une documentariste, une rêveuse debout, et surtout une actrice du changement.
Chaque jour, je traverse une ville marquée par des blessures invisibles: les violences faites aux femmes, les inégalités criantes, les mentalités figées, mais aussi les silences qu’on nous impose. Pourtant, je choisis de ne pas me taire. Ce qui m’a valu plusieurs critiques et incomprehensions. Pour certains hommes ou garçons de mon âge, c’est une menace et malheureusement certaines femmes et filles les soutiennent en disant « auta olewaka mbio uki endeleya na iyi mawazo,mwanamuke nikuji shusha » c’est en swahili ma langue natale, ce qui se traduit en disant : « Tu ne te marieras pas vite si tu continues avec ces genres de pensées,la femme doit toujours être soumise ». Ce qui me déçoit souvent de voir qu’elles ont rendu les armes avant même que le combat ait commencé.
Avec CHEKO ASBL, une association que j’ai co-fondée avec d’autres jeunes passionnés, nous avons décidé de faire des enfants et des jeunes notre priorité. Pourquoi? Parce que nous croyons que c’est dès l’enfance qu’on déconstruit les stéréotypes, qu’on apprend le respect, qu’on sème les graines d’une société juste. J’anime des ateliers, des causeries, des moments de jeux et de discussion avec eux. On parle de paix, de respect, d’amour, d’équité. On écrit, on dessine, on joue à rêver un monde où les filles ne doivent pas se battre pour exister. C’est un petit espace, mais c’est un grand espoir. Je suis ravie du nombre des filles qui sont engagées par cette cause, une lueur d’espoir.
Je leur répète souvent: « Le genre ne définit pas ta valeur. C’est ton humanité qui compte. » Et ces enfants m’écoutent, posent des questions, racontent leurs histoires. C’est dans ces moments-là que je me sens forte, utile, entière.
Mais bien sûr, tout n’est pas simple. Il y a les regards qui jugent, les voix qui rabaissent, les
obstacles qui freinent. Quand je marche dans la rue avec assurance, certains pensent que je suis arrogante. Quand je parle de droits sexuels et reproductifs, certains disent que je pervertis la jeunesse. Quand je prends la parole, certains pensent que je devrais rester silencieuse. Mais je continue.
Je continue parce que chaque fois qu’une fille ose s’exprimer, qu’un garçon défend l’égalité, qu’un enfant me dit « Je veux être comme toi », alors je sais que nous semons quelque chose de précieux.
Ce que tu dis sur ta mère m’a beaucoup émue. J’ ai reconnu en elle ces femmes de mon pays,
silencieuses parfois, mais puissantes. J’ai aussi aimé ta manière d’aimer les hommes de ta vie, sans contradictions. Car, comme toi, je ne crois pas en une guerre entre les genres. Je crois en la libération des esprits, des deux côtés. Ce n’est la faute de personne mais le conditionnement, je sais que si le contexte avait été différent, si les us et coutumes avaient été différents pour nombreux d’être nous ,j’aurais grandi dans une société plus juste et équitable.
Tu m’as parlé de Barbie. Ici, peu de filles l’ont vue, mais beaucoup la vivent. Cette sensation d’être entendue pour la première fois, ce soulagement mêlé de rage douce. Moi, je n’ai pas pleuré devant le film. Mais je pleure parfois, en silence, quand je vois une fillette de 10 ans apprendre à se cacher plutôt qu’à s’exprimer.
Mais je ne veux pas être pessimiste. Je crois que notre échange est une force. Tu sais, te lire m’a fait du bien. Tu as mis des mots sur des sentiments que je ressens aussi, même à des milliers de kilomètres. On ne vit pas les mêmes oppressions, mais nous avons le même rêve: celui d’un monde où être une femme ne signifie plus « se battre pour respirer ».
Je t’écris cette lettre avec beaucoup d’espoir, et j’espère qu’elle te touchera comme la tienne m’a touchée. J’aimerais vraiment que tu me racontes plus sur tes engagements, sur les jeunes féministes de ton entourage, sur les hommes alliés qui t’entourent aussi. J’ai soif de découvrir ton monde, comme tu sembles avoir soif de mieux comprendre le mien.
Nous sommes peut-être éloignées par des continents, mais nous sommes unies par une cause. Et je crois que, toutes les deux, nous sommes de celles qui bâtissent des ponts. Entre nos histoires. Entre nos peuples. Entre nos rêves.
Avec toute ma sororité et ma sincérité,
Hawa Muhemeri Lucie
Letter 4
Zoé Poreba
Schrijvend in Antwerpen
Woensdag 23 april
Aan mijn penvriendin Hawa,
Ik ben blij dat mijn vorige brief iets heeft betekend voor je. Na alle mooie initiatieven die jij neemt in je land, vond ik het moeilijk om te geloven dat een gewone brief van iemand zo ver weg iets zou uitmaken in je gedachtegang, maar zoals ik hoopte ontving je hem met open armen. Om eerlijk te zijn, vind ik het moeilijk om deze brieven te schrijven. Er is geen dagelijkse expliciete onderdrukking waar ik over kan spreken dus moet ik goed nadenken over wat relevant is om te vertellen. Echter, door een voorval dat hier in mijn land is gebeurd een aantal weken geleden, werd ik eraan herinnerd dat het gevecht verre van voorbij is. Zoals ik zei in mijn vorige brief, worden vrouwen hier niet meer openlijk gediscrimineerd, hoewel er heus nog voorvallen zijn. Wat ik wel merk, is dat de slachtofferrol van vrouwen niet serieus genoeg genomen wordt. Ik weet het, wereldnieuws! Ook dit is al een eeuwenoud patroon kenmerkend aan het patriarchaat. Ter illustratie gebruik ik het voorbeeld waar ik op alludeerde daarnet.
Ik besef me dat dit een controversieel onderwerp is en dat nuance ontzettend belangrijk is, zeker in de juridische wereld. Daarvoor geef ik even een disclaimer: ik heb geen extra onderzoek gedaan over de zaak waar ik het over ga hebben, noch het gedetailleerde arrest gelezen. Ik begrijp dat mijn volgende uitspraken daardoor misschien wat credibiliteit verliezen, maar ik zie dit ook als een kans om net te spreken vanuit het standpunt van alle andere mensen die zonder extra onderzoek of voorkennis van deze zaak hoorden. Ik vermeld deze zaak niet om met vingers te wijzen of mensen te beschuldigen, maar om de behandeling van de vrouw hier te benadrukken. Dus, een paar weken geleden kregen ik en mijn landgenoten op het nieuws te zien dat er een jonge studente verkracht is geweest. Niet zomaar door een slechterik op straat, maar door één van haar medestudenten die zelfs studeert om gynaecoloog te worden. Je hebt het goed gelezen. Daarbij is deze afschuwelijke daad nog niet eens het ergste. Er is vrijwel meteen een zaak voor aangespannen en de uitspraak van de rechter is dan ook hetgene dat de aandacht van heel veel mensen in België heeft getrokken. De jonge verkrachter is namelijk schuldig bevonden, maar kreeg geen straf, enkel een boete. En weet je waarom? De rechter vermeldde dat de jonge gynaecoloog in wording jong en getalenteerd was, en dat het jammer zou zijn / zijn toekomst zou kunnen belemmeren, moest hij nu een strafblad op zijn naam krijgen. Ik hoop dat je door dit te lezen snapt hoe verontwaardigd, gefrustreerd en woedend wij vrouwen waren na deze belachelijke beslissing. Ik vermeld er even bij dat beide personen niet helemaal nuchter waren en daarom is nuance zo belangrijk zoals ik hierboven vermeldde. De gepleegde feiten blijven echter hetzelfde. Hoe moeten wij als vrouw, als mens, in ons rechtssysteem geloven als misdaden zoals één van deze aard zo behandeld worden? Het voelt alsof we niet serieus worden genomen. Ik vraag me af of de rechter zelfs heeft nagedacht over het feit dat de jonge studente misschien ook jong en getalenteerd is? En dat er een kans bestaat dat zo’n trauma’s ook een levenslange impact kunnen hebben, nog erger dan een stom strafblad?
Je snapt waarom dit me een passend voorbeeld leek. Mijn hart leeft mee met de jonge studente, maar doet ook pijn vanwege het simpelweg negeren van rechtvaardigheid. Dit is veel meer dan een verkrachtingszaak, waar we de dader opnieuw vrijwel zonder proportionele straf zien wegwandelen. Dit is feminisme. Dit zijn wij vrouwen, die na deze uitspraak met grote groepen bijeen zijn gekomen op de pleinen van onze steden en allemaal riepen: “Genoeg is genoeg!”.
Het is ook effectief genoeg geweest. We zijn moe en we zijn het beu. Beu om af te hangen van mannen. En als het niet afhankelijk zijn is, dan is het gedenigreerd worden of benadeeld worden. Ik geloof sterk dat ons krachtigste wapen onze stem is, maar ook ons vermogen om elkaar te vinden in elkaar. Het is onze job als vrouw om te blijven vechten voor wat juist is. Voor wat gelijkheid inhoudt. We moeten zoals je zegt onze kinderen geen ander extreem aanpraten. We moeten de volgende generatie woorden en ideeën van gelijkheid meegeven. Een samenleving kan je niet hervormen door die op een paar jaar overhoop te halen. Nee, een goede hervorming heeft tijd en zorg nodig dat systematisch de samenleving wordt ingewerkt. Tijd zodat nieuwe generaties het probleem zien, maar zelf ook de oplossing zijn. Zorg voor elkaar en elkaars kwalen. Ik geloof dat dit kan. Ik weet echter niet hoe lang dit zal duren. Hiermee wil ik niet de pessimist uithangen, maar we kunnen niet ontkennen dat onze wereld nu is hoe hij is, omdat het simpelweg zo lang de norm was. Rome wasn’t built in a day. Het valt niet te onderschatten hoe moeilijk het is om van gender norms af te geraken als ze zo extreem verweven zijn met bijna elke handeling die we uitvoeren. Gelukkig zie ik wel een exponentiële groei. Vrouwen die rechten krijgen, stemrecht krijgen, alle jobs mogen doen die ze zouden willen en controle over hun eigen leven mogen nemen. Aan elke donkere tunnel is er een einde.
Ik kan mensen niet concreet de oplossing aanreiken om alle stereotypes omtrent vrouwen en de ongelijkheid die er heerst weg te werken. Want ik zou het eerlijk gezegd niet eens weten. Ik ben nog maar 18 jaar en moet zelf de wereld ook nog wat uitvogelen. Dit weerhoudt me er echter niet van te observeren en te ontdekken dat ik een stem heb die ook gehoord kan en mag worden. Daarom leek dit project me een goed idee. Ik weet misschien niet goed hoe ik dingen kan oplossen, maar het begint bij ons en bij eventuele lezers van onze blog, Hawa. Lezen over gendergelijkheid is namelijk de eerste stap in het erkennen van het bestaan ervan (mocht je nog niet overtuigd zijn) en aangewakkerd worden tot actie. Ik kan mijn medevrouwen dan ook niks anders zeggen dan praat. Praat met mannen. Praat met vrouwen. Praat met kinderen. Praat met iedereen over deze situatie. Maak mensen bewust dat er wel degelijk een probleem is, zowel in België als in DRC als over de hele wereld. Blijf erover leren, blijf je hierover informeren en wees nooit bang om je stem te laten horen. Wees nooit bang om tussen te komen als er iets niet klopt volgens je gevoel. Try to be better. Try to fight. Dat moeten we allemaal doen. Zo kunnen we onze wereld misschien wat beter en gelijker maken, maar ook een voorbeeld zijn voor onze volgende generaties die het hopelijk beter gaan doen dan wij.
Gender equality: een huidige schijnrealiteit, maar hopelijk de échte toekomst van morgen.
Ik vond het zeer fijn en leerzaam om brieven uit te wisselen met je Hawa. Ik ga eerlijk zijn, het was moeilijk om deze brieven in mijn drukke agenda te passen, maar het voelde als een plicht aan mezelf en aan alle vrouwen toe. Ik wens je nog enorm veel succes toe met al je initiatieven die je daar verricht in DRC, je doet het geweldig en je bent oprecht een voorbeeld! Mensen zoals jij geven me hoop dat we er op een dag gaan geraken. Ik bedank je enorm om me te vertellen over de situatie in DRC en elke keer tijd te nemen om brieven aan me te schrijven. Take care, Hawa. 🙂
Liefs, je penvriendin Zoé